Luk Alloo blikt in ‘De Laatste 100 Uur’ terug op het leven van zijn gasten: “Niet weglopen van de waarheid”

Hoe omschrijf je het nieuwe programma?

Luk Alloo: “’De Laatste 100 Uur’ is eigenlijk vooral een excuus om ruim een uur lang met iemand te praten over leven en dood. Iedereen zou zijn laatste honderd uren anders invullen. Beginnen doen we bij de geboorte en de jeugd van de fasten. We gaan na welke keuzes de juiste en welke de minder goede waren, welke hoofdstukken ze zouden willen wissen of overdoen, waarvan ze spijt hebben en waarvan vooral niet. Hebben ze hard genoeg geleefd, de juiste liefdes ontmoet en de juiste beroepskeuzes gemaakt? Hebben ze kansen laten liggen? Is de balans tussen privé en werk goed geweest? En komt het einde te vroeg? Ik had duizend vragen en eigenlijk te weinig tijd. Maar om een uur met iemand te kunnen praten daarover, is al heel wat.”

De springplank voor het gesprek klinkt wat luguber, maar is het programma ook donker?

Luk: “Nee, er wordt gelachen en er zit voldoende zuurstof in het programma. Het wordt zeker niet zwaarmoedig. We resetten en nemen even de tijd om terug te blikken op alles wat hen is overkomen en of ze een plan B of C klaar hadden, maar zwaarmoedig is het zeker niet. Langs de andere kant vind ik wel dat je over zo’n dingen moet kunnen praten. Als je 50 bent, zit de helft van je leven er nu eenmaal op. Ik merk dat het geen taboe is om over een afscheid te praten. Het leven is gek. Je wordt geboren en op een bepaald moment is het alweer gedaan. Ik ga na of de tijd de gasten beangstigt. We moeten niet weglopen van de waarheid, want iedereen praat wel eens over zo’n zaken.”

Praat je in het dagelijkse leven ook makkelijk over zo’n onderwerpen?

Luk: “Absoluut. Dat is ook de reden waarom ik dit programma maak. Mocht het me niet interesseren, dan zou het niet lukken. Ik moet zelf ook constant de balans opmaken over wat hoort, wat wel en zeker niet moet, welke deuren ik moet sluiten… Hoe ouder je wordt, hoe meer je daarmee bezig bent. Persoonlijk ben ik altijd al bezig geweest met zo’n vragen.”

Hoe houd je de balans in evenwicht?

Luk: “Ik wil de juiste keuzes maken met de juiste mensen in mijn omgeving, en niet te veel tijd verspillen aan nonsens. Ik moet bijvoorbeeld ook slim kiezen welke tv-projecten ik nog wil doen. Dit is er één die ik echt wilde maken. Ik ben blij dat we dit kunnen doen met Proximus, want er is niet veel tijd in het televisielandschap voor inhoudelijk relevante programma’s.”

“In de meeste programma’s duiken verschillende personen op, maar ik wilde nog eens met één persoon langdurig praten over het leven. Ik ben blij dat Proximus de tijd en ruimte maakt voor zo’n programma’s, die missschien niet snel op de traditionele zenders te zien zouden zijn.”

Warmte

Zijn er verhalen die je sowieso zullen bijblijven?

Luk: “Ik ben tot dusver altijd verrast door de openheid van de mensen, en iedereen heeft wel een apart verhaal. Zeker die over moeilijke kinderjaren, huishoudens waar nooit een knuffel werd gegeven of de mama en papa nooit eens ‘ik hou van jou’ zeiden, raken me onnoemelijk. Chris Lomme is bijvoorbeeld op zestienjarige leeftijd van huis weggegaan. Ze werd in Kortrijk door een meid opgevoed en voelde zich daar niet goed, ze wilde uitbreken. Er was thuis geen warmte. Delphine Lecompte stond als zevenjarige met haar rugzakje klaar om de wereld te gaan ontdekken omdat ze zich thuis niet voldoende omarmd voelde. Daar was ik toch niet goed van, want ik weet hoe die jeugdjaren een impact hebben op je latere persoonlijkheid. Met wat warmte kan het leven toch totaal anders lopen.”

“Al die mensen staan nu in de media, met hun kop boven het koren, waar mensen altijd een oordeel klaar hebben. Het heeft hen allemaal op een of andere manier getekend. Ze hebben wat overwonnen om te staan waar ze nu staan.”

Was er een gast die je absoluut moest gesproken hebben?

Luk: “Iedereen die ik wilde spreken in deze eerste reeks, is gekomen. Dat pleit wel voor ons, denk ik. Ik heb wel mensen uitgenodigd die een verhaal hebben en die dat ook willen delen, maar we hadden niets op voorhand afgesproken met de gasten. Ze wisten wel wat het concept was van het programma, maar niet wat we zouden doen. Ik ben heel blij met de gasten die zijn gekomen en hun openheid.”