Laurent Garnier, een levende technolegende

Laurent Garnier kwam in de dancescène terecht door gayclubs te bezoeken met z’n broer, die als hoofdbedoeling had om er andere mannen te leren kennen, terwijl Laurent zich vergaapte aan de dj’s. Al gauw besloot de Fransman dat hij een dj-opleiding wilde volgen, maar zijn ouders waren vastbesloten hem naar een kokschool te sturen. Om zijn dienstplicht te ontlopen - die was er in Frankrijk tot 2001 - trok hij naar het Verenigd Koninkrijk, waar hij bij de catering van de Franse ambassade ging werken.

Aan de andere kant van het Kanaal ging er een nieuwe wereld voor hem open. Hij verkende meteen het Londense nachtleven en kwam in de legendarische homoclub Heaven terecht, die heden ten dage nog steeds bestaat. De volgende 18 maanden ging hij stevig uit, en zijn vaste stek werd The Mud Club, waar Mark Moore van S’Express en Jay Strongman de huisdj’s waren. ‘Soul, funk, disco, rockabilly en zwarte muziek: dat was mijn wereld, ik was dolblij’, vertelde hij er ooit over in een interview met het muziekmagazine Billboard.

Toen hij zijn werk op de ambassade zo’n beetje beu was, vertrok hij met z’n zus naar Manchester, waar zijn carrière begon. Meer bepaald in The Hacienda, een club die later de mythische status zou verwerven. Garnier draaide er voor het eerst op een feestje dat Zumbar heette. De Fransman leerde het Britse nachtclubpubliek gaandeweg bonkende technoklanken kennen, en hij werd resident in verschillende clubs in Manchester, aanvankelijk onder de naam DJ Pedro.

Nadat hij een tijdje in New York huisde, keerde hij aan het begin van de jaren ’90 terug naar La Douce France, meer bepaald naar Parijs. Naar Garniers mening liep de dancescène in het land nog ferm achter op die van het Verenigd Koninkrijk. Daarom besloot hij om zelf rave-avonden te gaan organiseren in de Rex Club. Samen met jeugdvriend Eric Morand en winkelketen Fnac richtte hij een muzieklabel op. Zijn eerste successen waren de single Who Cares - met Ian Bland - en de Paris EP, een samenwerking met Didier Delesalle en Ludovic Navarre van Saint Germain die hij onder de naam Choice mee vormgaf. Het nummer Acid Eiffel deed het niet onaardig.

In 1994 vertrokken Garnier en Morand bij Fnac na een conflict. Ze begonnen het label F-Communications, en Garnier bracht de albums Shot In The Dark en het iets meer experimentele 30 uit. Op die laatste plaat stond het nummer Crispy Bacon, dat een hit werd.

Rond de eeuwwisseling pakte Laurent Garnier uit met wat z’n succesvolste album zou worden: toen werd Unreasonable Behaviour op de wereld losgelaten. Techno met een snuifje jazz, dat hadden slechts weinigen hem voorgedaan. The Man With The Red Face werd een absolute klassieker. Een jaar later volgde minder goed nieuws: de technogigant kreeg gehoorproblemen en moest het rustig aan doen. Vijf jaar later bracht hij The Cloud Making Machine uit, een album met ambient- jazz- en wereldmuziekinvloeden. Later, nadat hij een zoon kreeg, verhuisde hij naar de Provence en blikte hij Tales Of A Kleptomaniac in, een plaat waarop een hele resem aan genres gemixt werden.


Op donderdag 11 juli staat Laurent Garnier op het podium van Dour Festival. Meer info over het festival is hier te vinden